ျမင့္ျမတ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး - ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္။

ဇြန္လ (၁၉) ရက္ေန ့တြင္ က်ေရာက္သည့္ ျမန္မာျပည္သူလူထုတစ္ရပ္လုံး၏ ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္၏ ေမြးေန ့အား အထူးဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္၏ ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္ အတၳဳပၸတၱိအား အေျခခံ၍ အမည္မသိ စာေရးသူတစ္ဦးကေန ျပန္လည္ခံစား ေဖၚက်ဴးေရးသားထားမွဳကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္၏ ဘ၀ျဖတ္သန္းမွဳ ဓါတ္ပုံမ်ားျဖင့္ တြဲဘက္ကာ ေဖၚျပအပ္ပါသည္။

ျပည္သူခ်စ္တဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္၏ ဘ၀မွတ္တမ္း။

ေက်းငွက္သံေလးေတြ စုိးစီစုိးစီနဲ႔ အရုဏ္ဦးက စတင္အသက္၀င္လာခဲ႔ျပီ။
ငါ႔မ်က္လုံးကုိ ျဖည္းညင္းစြာ ဖြင္႔ဟလုိ႔ မ်က္ႏွာၾကက္ကုိ ေမာ႔ၾကည္႔မိတယ္၊
ေဩာ္ .... ဒီေန႔ ငါ႔ေမြးေန႔ပဲေလ (ဇြန္လ ၁၉ ၇က္) ....

ငါ ဘာလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ၊
ငါ႔ ေဘးနားမွာ ငါ႔ကုိ ခ်စ္တဲ႔ ငါ႔ ေဖေဖ မရွိေတာ႔တာလည္း ၾကာပါျပီ၊
ငါ႔ကုိ သြန္သင္ဆုံးမေပးတတ္တဲ ငါ႔ ေမေမ မ်က္ကြယ္ျပဳသြားခဲ႔တာလည္း (၁၉) ႏွစ္ေတာင္ ရွိေရာ႔ေပါ႔။
ငါ႔ကုိ အနစ္နာခံ အလုိလုိက္တတ္တဲ႔ ငါ႔ခင္ပြန္းလည္း မရွိရွာေတာ႔ဘူး၊
ငါသိပ္ခ်စ္တဲ႔ ငါ႔သားႏွစ္ေယာက္လည္း ငါနဲ႔ ေ၀းကြာခဲ႔တာ ႏွစ္ေပါင္း မနည္းေတာ႔ဘူး၊
ငါ႔ေမြးေန႔မွာ ငါ႔ရဲ ႔ အရင္းႏွီးဆုံး ေသြးသားရင္းခ်ာေတြကို ငါ႔နားမွာ ရွိေစခ်င္လုိက္တာ။

ငါလည္း ေသြးနဲ႔ကုိယ္သားနဲ႔ကုိယ္ပဲေလ၊
ငါ႔စိတ္ဓာတ္ကုိ မာေက်ာတည္ျငိမ္ေအာင္ ထိန္းေက်ာင္းျပဳျပင္ခဲ႔ေပမယ္႔လည္း
အခြင္႔သာရင္ေတာ႔ ငါ႔သားေလးႏွစ္ေယာက္ကုိ ငါ႔နားမွာ ရွိေစခ်င္လုိက္တာ၊
အေမ႔ရင္ေတြနာလုိက္တာ သားတုိ႔ရယ္၊ ဘယ္ေတာ႔မ်ားမွ အခြင္႔သာမွာလည္းဟင္ ...

တကယ္ေတာ႔ ဒီလုိေန႔မ်ိဳးဟာ လူတစ္ေယာက္အတြက္ အထိမ္းအမွတ္ေန႔တစ္ခုပါ၊
လူတုိင္းဟာ သူတုိ႔ေမြးေန႔ကုိ တန္ဖုိးထား အမွတ္ရေနျပီး အထူးတလည္ က်င္းပတတ္ၾကတာပဲ၊
ငါလည္း ငါ႔ေမြးေန႔ေပါင္းမ်ားစြာကုိ က်င္းပခဲ႔ဖူးတာေပါ႔။

အိႏၵိယမွာ ငါခ်စ္တဲ႔ ငါ႔ေမေမနဲ႔ အတူတူ၊ ေအာက္စဖုိ႔မွာ ငါခ်စ္တဲ႔ ငါ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူတူ၊
အေမရိကန္မွာ ငါ႔ရဲ႔ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း မသန္းေအးတုိ႔နဲ႔ အတူတူ၊
ဘူတန္မွာ ငါခ်စ္တဲ႔ ငါ႔ခင္ပြန္းနဲ႔အတူတူ၊
အဂၤလန္မွာ ငါခ်စ္တဲ႔ ငါ႔မိသားစုနဲ႔အတူတူ။

အုိ ...
ငါသိပ္လြမ္းတယ္ သိလား ...
ဒါေတြကို မျဖစ္ႏုိင္ေပမယ္႔လည္း ငါတမ္းတမိေနတာ ၀န္ခံပါရေစ ...
ငါ႔ရဲ ႔ဘ၀ဟာ စိန္ေခၚမႈေတြနဲ႔ ျပည္႔လွ်မ္းခဲ႔တာပါ၊
ငါ႔ကုိေမြးျပီး ႏွစ္ႏွစ္အၾကာမွာပဲ ငါသိပ္ခ်စ္တဲ႔ ငါ႔ေဖေဖကို မလုိသူေတြက လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ခဲ႔ၾကတယ္။






















အဲဒီ႔ေန႔က ရုံးကားၾကီးတစ္စင္း အိမ္ေရွ႔ကုိ ထုိးရပ္လာလုိ႔၊ ေမေမ႔ကုိ လူတစ္ေယာက္က အေျပးလာေခၚလုိ႔၊ ေမေမ ဆံပင္ဖရုိဖရဲနဲ႔ ေျပးလုိက္သြားလုိ႔၊ ငါ႔နဲ႔ ငါ႔အစ္ကုိေတြကုိ အိမ္မွာထားခဲ႔လို႔
အိမ္မွာ လူေတြမ်ားလာလုိ႔။

အုိ … ဘာေတြမွန္းေတာ႔ ငါမသိခဲ႔ဘူး၊ ငါ႔ကုိ ေထြးဖက္ထားတဲ႔ ငါတုိ႔ရဲ ့ အိမ္ေဖာ္မၾကီးမွာလည္း မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲေနလုိ႔ပါလား။

ငါဘာမွနားမလည္ခဲ႔ဘူး၊ အဲဒီ႔ေန႔က ငါတစ္ခုကုိေတာ႔ မွတ္မိေနတယ္၊
ညေနခင္းျပန္လာရင္ ငါ႔ကို အျမဲနမ္းရႈပ္က်ီစယ္တတ္တဲ႔ ငါခ်စ္တဲ႔ ငါ႔ေဖေဖ
အဲဒီ႔ေန႔က ျပန္မလာခဲ႔ဘူး၊ ေမွ်ာ္ခဲ့လုိက္ရတာ ေဖေဖရယ္ ..

ေနာက္ရက္ေတြမွာ ငါတုိ႔အိမ္မွာ လူေတြစည္ကားေနတယ္၊
ငါတုိ႔ ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္ကုိ ေမေမက ေထြးဖက္ထားလုိ႔ သူ႔အနားမွာ ေနေနေစတယ္၊
လာတဲ႔လူတုိင္းက ေမေမ႔ကုိ စကားေတြလာေျပာၾကတယ္၊
အမ်ိဳးသမီးၾကီးေတြက ေမေမ႔ကုိ လာျပီး အားေပးၾကတယ္၊
ငါတုိ႔ ေမာင္ႏွမ သုံးေယာက္ကုိ ၾကည္႔ေနတဲ႔ မ်က္၀န္းေတြမွာ ကရုဏာေငြ႔ေတြ ယွက္သန္းေနခဲ႔တယ္
ငါသိပ္ေတာ႔ မမွတ္မိခဲ႔ပါဘူး။ ငါသိတာေတာ႔ အဲဒီ႔ေန႔က ေဖေဖ႔ကို ငါသိပ္လြမ္းေနခဲ႔တယ္။

ေဖေဖရယ္ .. ဘာလုိ႔ သမီးတုိ႔ကုိ ထားခဲ႔တာလဲဟင္ ..
ေဖေဖေပ်ာက္ဆုံးသြားတဲ႔ သမီးတုိ႔ အိမ္ၾကီးမွာ ေျခာက္ကပ္သြားတာပဲ၊
သမီးတုိ႔ေရွ႔မွာ တည္ျငိမ္စြာေနတတ္ေပမယ္႔ ညအိပ္ရင္ သမီးတုိ႔ မသိေအာင္ ၾကိတ္္ငိုေနတဲ႔ ေမ႔ေမ႔ရဲ ႔ ရႈိက္သံေတြက သမီးရဲ႔ ညေပါင္းမ်ားစြာကုိ လႊမ္းမုိးေနခဲ႔တယ္။ ေဖေဖ တကယ္ ျပန္မလာခဲ႔ေတာ႔ဘူးေနာ္ ..

















၁၉၆၀ ခုႏွစ္။

ေမေမ႔လက္ထဲမွာ ရုံးစာအိတ္ၾကီးတစ္ခုကုိင္ထားတယ္၊
အိမ္ကလူေတြကုိ ပစၥည္းေတြ လုိက္သိမ္းခုိင္းေနတာလည္း ငါမွတ္မိတယ္၊
ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ ေမေမရယ္လုိ႔ ေမးေတာ႔၊
ေမေမက တည္ျငိမ္တဲ႔မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ ငါ႔ကို ငုံ႔ၾကည္႔ျပီး ခ်ိဳျမတဲ႔ေလသံေလးနဲ႔ ေျပာတယ္၊
ငါ႔ေခါင္းေလးေပၚမွာ ေမေမက သူ႔လက္ကေလးကုိတင္ထားလုိ႔ေပါ႔၊
ေမေမတုိ႔ေျပာင္းရေတာ႔မယ္ သမီးေလး ..

ဘယ္ကိုလဲဟင္..
နယူးေဒလီကုိ
ဘယ္မွာလဲဟင္
ႏိုင္ငံျခားမွာေပါ႔ သမီးေလးရဲ ႔၊
ေမေမက ဘာသြားလုပ္မွာလဲဟင္
ေဩာ္ … ေမေမ႔ကုိ သံအမတ္ၾကီးခန္႔လိုက္တယ္၊ ေမေမအဲဒီ႔မွာ သြားေနရမွာ၊ သမီးတုိ႔လည္း
လုိက္ခဲ႔ရမွာေလ။
သံအမတ္ၾကီးဆုိတာ ဘာလဲဟင္ ေမေမ၊
သံအမတ္ၾကီးဆုိတာ တစ္ႏိုင္ငံနဲ႔တစ္ႏုိင္ငံ အၾကားမွာ အဆင္ေျပေအာင္ စကားေတြ ေျပာေပးတဲ႔ လူၾကီးေပါ႔ … ခုဆုိ ေမေမက အဲဒီ႔ႏုိင္ငံၾကီးနဲ႔ ခု သမီးေနေနတဲ႔ ျမန္မာျပည္ၾကီး အဆင္ေျပေအာင္ စကားေတြ သြားေျပာေပးရမွာေလ။
ဘာစကားေတြ ေျပာရမွာလဲဟင္ ေမေမ၊
သမီးေလးၾကီးေတာ႔ သိလာမွာေပါ႔ကြယ္၊ ခုေလာေလာဆယ္ သမီးခ်စ္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ လုိက္ႏႈတ္ဆက္လုိက္ဦးေနာ္၊ မနက္ျဖန္ညက်ရင္ ေမေမ႔ သားသမီးေလးေတြနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေလးေတြ ႏႈတ္ဆက္ပဲြေလးလုပ္ေပးမယ္ေနာ္၊ သမီးေလးၾကိဳက္တဲ႔ မုန္႔ေတြ ၀ယ္ထားေပးမယ္။
ငါ႔မ်က္ႏွာမွာ အျပဳံးပန္းေလးေတြ ေ၀ျဖာလုိ႔ ငါခ်စ္တဲ႔ ေမေမရဲ႔ ရင္ခြင္ထဲကုိ ေျပး၀င္ခဲ႔တယ္။
ေမေမက သိပ္ေတာ္တာပဲေနာ္၊ ငါ႔လုိ အရြယ္ေလးကုိ နားလည္ေအာင္ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ရွင္းလင္းေျပာျပခဲ႔တယ္၊ ေမေမ႔ကုိ ခုခ်ိန္ထိ သမီးသတိရေနတုန္းပါပဲ ေမေမရယ္။
ေမေမသြန္သင္ေပးခဲ႔တဲ႔၊ ခ်မွတ္ေပးခဲ႔တဲ႔ စည္းကမ္းေတြ၊ လူမႈက်င္႔၀တ္ေတြကုိ စံနမူနာထားလုိ႔ သမီးရဲ႔ ဘ၀ခရီးတေလွ်ာက္မွာ ေအာင္ပဲြေတြ အလီလီ ဆြတ္ခူးႏုိင္ခဲ႔ပါတယ္ေလ။







































၁၉၆၄ ခုႏွစ္။

ငါ ေပ်ာ္လုိက္တာ၊ ေအာက္စဖုိ႔ဒ္တကၠသိုလ္ကုိ ငါ၀င္ခြင္႔ရတယ္၊ ေက်ာင္း၀င္ခြင္႔စာရြက္ေလးကုိ ကုိင္လုိ႔ ေမေမ႔ဆီကုိ ငါေျပးသြားခဲ႔တယ္။ ေမေမက ငါ႔ကို ဆီးၾကိဳေပြ႔ဖက္လုိ႔ ငါ႔ပါးျပင္ေပၚမွာ အနမ္းေလးေတြ ေျခြခဲ႔တယ္။ I’m proud of you, honey! လုို႔ ငါ႔မ်က္ႏွာကို ရႊမ္းရႊမ္းစားစား စုိက္ၾကည္႔ရင္း ေျပာလုိ္က္တဲ႔ ေမေမ႔မ်က္၀န္းေတြကုိ ငါမက္ေမာလုိက္တာ။

ေမေမက စကားေတြ အမ်ားၾကီး မေျပာခဲ႔ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ေမေမငါ႔အတြက္ သိပ္ကုိ ဂုဏ္ယူေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ႔တယ္ဆုိတာ ငါသိေနတယ္။

အဲဒီ႔ညက ငါတုိ႔အိမ္မွာ ပါတီလုပ္ခဲ႔ၾကတယ္။ အမွတ္တရဓာတ္ပုံေတြ ရုိက္လုိ႔ သီခ်င္းေတြကုိ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ သီဆုိၾကလုိ႔ ဓာတ္ျပားတစ္ခ်ပ္ကုိဖြင္႔ျပီး အတူတူကခုန္ၾကလုိ႔ ျပန္ေတြးလုိက္တုိင္း္ ၾကည္ႏူးစရာပုံရိပ္ေလးေတြ ထင္က်န္ေနဆဲပါပဲေလ။












ေအာက္စဖုိ႔တကၠသုိလ္ကုိတက္ဖုိ႔ ငါထြက္ခဲ႔ရျပီ။ ေလဆိပ္ကုိ ေမေမနဲ႔ ငါ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက လုိက္ပုိ႔တယ္။ Departure Gate ထဲမ၀င္မီ ေမေမက ငါ႔ကုိ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဖက္နမ္းျပီး စကားတစ္ခြန္းေျပာတယ္။ I believe in you! တဲ႔။ ငါၾကက္သီးေတြေတာင္ထသြားခဲ႔တယ္။ ေမေမ၀မ္းနည္းေနတာ ငါသိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေမေမ မငုိခဲ႔ဘူး။

ေလယာဥ္ေပၚမွာ ငါငုိေနခဲ႔မိတယ္။ ငါ၀မ္းနည္းလုိ႔ေတာ႔ မဟုတ္ခဲ႔ဘူး။ ငါ႔ကို ယုံၾကည္တဲ႔ ငါခ်စ္တဲ႔ ငါ႔ေမေမအတြက္၊ ၀င္ခြင္႔သိပ္ခက္ခဲတဲ႔ ဒီတကၠသုိလ္ကုိ ငါ၀င္ခြင္႔ရခဲ႔တဲ႔အတြက္၊ ဖတဆုိး သမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေပမယ္႔ အမ်ားနဲ႔မတူေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ႔တဲ႔ ငါ႔ဘ၀ရဲ ႔ ေအာင္ျမင္မွဳ ပထမေျခလွမ္းသစ္အတြက္ ငါ ဂုဏ္ယူေနလုိ႔ပါ၊ ငါ ေပ်ာ္ေနလုိ႔ပါ၊ ငါ ပီတိျဖစ္ေနလုိ႔ပါ။






















တကၠသိုလ္မွာ ငါ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ႔တယ္။ ငါ႔ရဲ ႔ Host Parents awGu Lord Gore-Booth တုိ႔မိသားစုပဲ။ သူက ငါတုိ႔ျမန္မာျပည္မွာ သံအမတ္ၾကီးလာလုပ္သြားဖူးတယ္။ သူ႔အိမ္မွာပဲ ငါ႔ရဲ႔ အနာဂတ္ခင္ပြန္းေလာင္း မုိက္ကယ္အဲရစ္စ္ကုိ စေတြ႔ျပီး ရင္းႏွီးခဲ႔ရတယ္။ သူက တိဗက္လူမ်ိဳးေတြအေၾကာင္း ေလ႔လာေနတဲ႔ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ပဲေလ။ တည္ျငိမ္ရင္႔က်က္တဲ႔ အေတြးအေခၚေတြကုိ ပုိင္ဆုိင္တဲ႔ ထက္ျမက္တဲ႔ ေယာက်ၤားေကာင္းတစ္ေယာက္ပါပဲ။

၁၉၆၉ ခုႏွစ္။

နယူးေယာက္ျမိဳ႔ကုိ ငါထြက္လာခဲ႔တယ္။ ဘဲြ႔လြန္သင္တန္းတက္ဖုိ႔ေပါ႔။ မသန္းေအးတုိ႔အိမ္မွာ ငါေနခဲ႔တယ္။ သူက ကုလသမဂၢမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာေလ။ အဲဒီ႔အခ်ိန္တုန္းက ဦးသန္႔က အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ျဖစ္ေနတယ္။ ငါ႔ႏုိင္ငံသားေတြအတြက္ ဂုဏ္ယူလုိက္ရတာ။
မသန္းေအးက ငါ႔ကို အလုပ္ေလွ်ာက္ဖုိ႔တုိက္တြန္းတာနဲ႔ ေလွ်ာက္လႊာတင္ခဲ႔တယ္။ ငါအလုပ္ရခဲ႔တယ္။
Administrative and Budgetary Questions rSm Assistant Secretary အျဖစ္နဲ႔ေပါ႔။
















ေက်ာင္းတက္ေနတာကုိ ငါခဏနားျပီးေတာ႔ အလုပ္ကုိ အခ်ိန္ျပည္႔လုပ္ခဲ႔တယ္။ မဟုတ္ရင္ ဘယ္အရာကုိမွ အာရုံစိုက္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ညေနရုံးဆင္းခ်ိန္ေတြနဲ႔ စေန၊ တနဂၤေႏြေတြမွာ ေဆးရုံတစ္ခုမွာ Volunteer၀င္လုပ္ခဲ႔တယ္။ ဆင္းရဲတဲ႔ လူနာေတြကုိ စာဖတ္ရာမွာ ကူညီႏိုင္ဖုိ႔နဲ႔ အေဖာ္အျဖစ္ ေနေပးဖုိ႔ေပါ႔။ ငါ႔အခ်ိန္ေတြ က်ပ္တည္းခဲ႔ေပမယ္႔ အဲဒီ႔လူနာေတြအတြက္ ရေအာင္ အခ်ိန္ေပးခဲ႔တယ္။ ငါ႔ရဲ႔ တန္ဖုိးေတြက ဘာလဲဆုိတာကုိ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ငါေတြ႔ရွိခဲ႔တယ္။ နယူးေယာက္မွာ ေနခဲ႔ရတဲ႔ အခ်ိန္က (၂) ႏွစ္ထဲရယ္ပါ။ ဒါေပမယ္႔ ငါအမ်ားၾကီး ရင္႔က်က္ေျပာင္းလဲခဲ႔တယ္။

၁၉၇၂ ခုႏွစ္။

မုိက္ကယ္နဲ႔ ငါလက္ထပ္ဖုိ႔ဆုံးျဖတ္ခဲ႔တယ္။ သူနဲ႔အတူတူ ဘူတန္ကုိ ထြက္ခြာခဲ႔တယ္။ မုိက္ကယ္က ဘူတန္ဘုရင္မိသားစု၀င္ေတြကုိ စာသင္ေပးေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ ငါကေတာ႔ ေတာ္၀င္ႏုိင္ငံျခားေရးရာဌာနမွာ Research Officer အျဖစ္ ၀င္လုပ္ခဲ႔တယ္။






















ဟိမ၀ႏၱာေတာင္ျပာတန္းၾကီးေတြရဲ႔ အရိပ္ေအာက္မွာ ငါခ်စ္တဲ႔ ငါ႔ခင္ပြန္းနဲ႔အတူတူ ငါျမတ္ႏုိးတဲ႔ အမ်ားအက်ိဳးျပဳလုပ္ငန္းေတြကုိ လုပ္ေဆာင္ခြင္႔ရခဲ႔တယ္။ အဲဒီ႔ အခ်ိန္ေတြကုိ ငါ အျမဲတမ္း သတိရေနမွာပါ။

မိုက္ကယ္ကုိေတာ႔ ငါလက္မထပ္ခင္က prenuptial agreemrnt တစ္ခုေတာင္းခဲ႔တယ္။ ငါ႔ကုိ ငါ႔တုိင္းျပည္က လုိအပ္လာရင္ အခ်ိန္မေရြး သြားေရာက္ကူညီခြင္႔ျပဳပါလုိ႔။ သူက ငါ႔ကုိ နားလည္မႈရွိတဲ႔အျပဳံးနဲ႔ ေခါင္းညိတ္ျပခဲ႔တယ္ေလ။ ငါ႔ကို သိပ္နားလည္မႈရွိတဲ႔သူကို ငါ႔ဘ၀ရဲ႔ ခင္ပြန္းေလာင္းအျဖစ္ေရြးခ်ယ္ခဲ႔တာ ငါ႔ရဲ႔ လြတ္လပ္စြာဆုံးျဖတ္ပုိင္ခြင္႔ပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ေမေမ႔ကုိေတာ႔ ငါတုိင္ပင္ခဲ႔ပါတယ္။ ေမေမကေတာ႔ ထုံးစံအတုိင္းပဲေပါ႔။ I trust you … တဲ႔။ တကယ္ေတာ႔ ဒီေန႔အခ်ိန္အထိ ငါ႔စိတ္ဓာတ္ေတြ ျမဲျမဲခုိင္မာစြာနဲ႔ ငါ႔ရဲ႔ အဖ်က္အင္အားစုေတြကုိ ၾကံ႔ၾကံ႔ခံေနႏုိင္တာဟာ ငါ႔ႏွလုံးအိမ္ထဲကုိ ေလာင္းခ်ခဲ႔တဲ႔ ေမေမ႔ရဲ႔ သံမဏိစိတ္ဓာတ္ေတြေၾကာင္႔ပဲေလ။ ငါဘယ္ေတာ႔မွ ဦးက်ိဳးသြားမွာ မဟုတ္ဘူး။











































၁၉၇၃ ခုႏွစ္။

အဂၤလန္ကုိ ငါျပန္လာခဲ႔တယ္။ ငါ႔ဘ၀မွာ ဘာနဲ႔မွမတူတဲ႔ ခံစားမႈတစ္ရပ္ကုိ ငါခံစားလုိက္ရတယ္ သိလား။ သားႀကီး အဲလက္စ္ကုိ ေမြးခဲ႔တယ္။ ငါမိခင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ႔ျပီပဲ။ အဲဒီ႔ေန႔က ေမေမနဲ႔ ငါ စကားအၾကာၾကီး ေျပာျဖစ္တယ္။ ေမေမရယ္ေလ … ငါ႔ကို စကားေတြ တတြတ္တြတ္နဲ႔ မွာေနလုိက္တာ မျပီးေတာ႔ဘူး။ ေမေမက ရယ္စရာေတြလည္း ေျပာလုိက္ေသးတယ္။ ငါ႔မွာ ရယ္လုိက္ရတာ ေခ်ာင္းေတာင္သီးတယ္။ မုိက္ကယ္လည္း ငါ႔ေဘးနားမွာ ရွိေနခဲ႔တယ္။

၁၉၇၄ ခုႏွစ္။

မုိက္ကယ္အလုပ္ရတယ္။ ေအာက္စဖုိ႔ဒ္တကၠသိုလ္ရဲ ႔ တိဗက္ဘာသာစကားဌာနမွာေပါ႔။

၁၉၇၇ ခုႏွစ္။

သားငယ္ ကင္မ္ကုိ ေမြးတယ္။ ငါ႔ရဲ႔ ဒုတိယသားေလးေပါ႔။ ခုဆုိ ငါလည္း ကေလးေတြနဲ႔ အိမ္ေထာင္ရွင္မၾကီးကုိ လုံးလုံးျဖစ္ေနျပီေလ။ ဒါေပမယ္႔ ငါ႔ရဲ႔ ေလ႔လာမႈကိုေတာ႔ ငါမေလွ်ာ႔ေသးဘူး။ ကေလးေတြကုိ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ရင္းနဲ႔ ငါ စာေတြေရးျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ေဖေဖ႔ရဲ႔ အတၳဳပတၱိနဲ႔ Asian Studies စာတမ္းတစ္ခ်ိဳ႔ေပါ႔။ မုိက္ကယ္ကုိလည္း သူေလ႔လာေနတဲ႔ JY Himalayan Studies ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ငါကူညီခဲ႔တယ္။

၁၉၈၅ ခုႏွစ္။

က်ိဳတုိတကၠသိုလ္မွာ Visitng Scholar အေနနဲ႔ ေဖေဖ႔ရဲ႔ ဂ်ပန္ျပည္မွာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို
စာတမ္းျပဳစုခဲ႔တယ္။ ငါ ေက်နပ္အားရ ဂုဏ္ယူမိပါတယ္။ ငါခ်စ္တဲ႔ ငါ႔ေဖေဖအတြက္ ေက်းဇူးျပန္ဆပ္ႏုိင္တာ ဒီတစ္နည္းပဲ ရွိေတာ႔လုိ႔ပါ။

၁၉၈၆ ခုႏွစ္။

ကေလးေတြကုိ ေခၚျပီး ရန္ကုန္ကုိအလည္သြားခဲ႔တယ္။ အဖြားျဖစ္သူနဲ႔ ေတြ႔ေပးရေအာင္ေပါ႔။ ရန္ကုန္ကုိေရာက္တုန္း ကေလးႏွစ္ေယာက္လုံးကုိ သာသနာ႔ေဘာင္တက္ေစခဲ႔တယ္။ ၾကည္ႏူးလုိက္တာ။ ေရစက္ခ်ေနတဲ႔ ငါ႔လက္ေတြ တုန္ေနခဲ႔တယ္။ ေမေမ႔မ်က္ႏွာမွာ အျပံဳးေတြ လင္းလက္ေနခဲ႔တယ္။ ငါ ရဟန္းဒါယိကာမ ျဖစ္ခဲ႔ျပီေလ။

၁၉၈၇ ခုႏွစ္။

ကေလးေတြနဲ႔အတူတူ အိႏၵိယႏိုင္ငံ ဆင္းမလားျပည္နယ္ကုိ သြားခဲ႔တယ္။ မုိက္ကယ္က စာတမ္းေတြ ျပဳစုေနခဲ႔တယ္။ အဂၤလန္ကုိလည္း ငါ ခဏျပန္ခဲ႔ေသးတယ္။ ေမေမ႔ကုိ ေဆးရုံတင္ထားတာကုိ သြားျပီး ေစာင္႔ေရွာက္ဖုိ႔ေပါ႔။ စက္တင္ဘာလထဲမွာ ငါတုိ႔မိသားစုေတြအားလုံး ေအာက္စဖုိ႔ကုိ ျပန္လာခဲ႔ၾကတယ္။

ငါ႔ရဲ႔ Advanced Degree အတြက္ Lodon School of Oriental and African studies မွာ စာရင္းေပးခဲ႔တယ္။






















၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ မတ္ (၃၁) ရက္ေန ့။

တယ္လီဖုန္းသံျမည္လာခဲ႔တယ္။ ခါတိုင္းလုိပဲ ေကာက္ကိုင္လုိက္ခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ၾကားလုိက္ရတဲ႔ သတင္းကေတာ႔ ခါတုိင္းလုိ မဟုတ္ခဲ႔ဘူး၊ ေမေမေလျဖတ္သြားတယ္တဲ႔။

ေနာက္တစ္ေန႔မွာပဲ ေလယာဥ္နဲ႔ ရန္ကုန္ကုိ ငါထြက္ခြာခဲ႔တယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ ေမေမရွိေနတဲ႔ ေဆးရုံကုိ အေျပးသြားခဲ႔တယ္။ ေမေမရယ္ … မွတ္ေတာင္ မမွတ္မိေတာ႔ဘူး။ ေမေမ ခံစားေနရတဲ႔ ေ၀ဒနာကုိ ငါလဲယူလုိ႔ရႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ယူပစ္ခ်င္လုိက္တာ။ ကုတင္ေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းေနတဲ႔ ေမေမ၊ ငါ႔ကုိ ၾကိဳးစားျပဳံးျပေနတဲ႔ေမေမ၊ ေတာ္ေတာ့ကုိ ေျပာင္းလဲသြားခဲ႔တာပဲေနာ္။





















ရန္ကုန္ျမိဳ႔ၾကီးမွာလည္း ႏုိင္ငံေရးေတြ စတင္ရႈပ္ေထြးေနတယ္။ အျမင္မေတာ္စရာေတြ၊ စိတ္တုိင္းမက်စရာေတြနဲ႔ ျပည္႔ႏွက္ေနတယ္။ (၈) ရက္၊ (၈) လ၊ (၁၉၈၈) ခုႏွစ္မွာ တစ္ႏိုင္ငံလုံး အေရးေတာ္ပုံ ဆင္ႏဲႊဲခဲ႔ၾကတယ္။

စစ္အာဏာရွင္ရဲ႔ ေသနတ္သံမ်ားၾကားမွာ ရဟန္းရွင္လူျပည္သူအမ်ား ေသြးေျမက်ခဲ႔ရတယ္။ ေသနတ္ဆုိတာ မုိးေပၚေထာင္မပစ္ဘူးတဲ႔။ တစ္ႏုိင္ငံလုံးကုိ ေသနတ္ၾကိမ္းၾကိမ္းသြားခဲ႔တယ္။ ရာဇ၀င္ေတြလည္း ရုိင္းခဲ႔ရျပီ အဖသခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းရယ္ …

စက္တင္ဘာ (၁၈) ရက္ - စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းလုိက္ျပီတဲ႔။ ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒါေတြကို ငါမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး အဂၤလန္ကုိ ျပန္သြားမလား၊ ဒါဆုိရင္ေတာ႔ ငါ႔မိသားစုနဲ႔အတူတူ အသိုက္အျမံဳမပ်က္ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းေနလုိ႔ရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေသခ်ာတယ္၊ ငါ လိပ္ျပာမလုံဘူး။ ငါ႔ကုိယ္ထဲမွာ အာဇာနည္ေသြးေတြ စီးဆင္းေနတယ္။ သူတုိ႔ကုိ ငါရွက္တယ္၊ ငါ မျပန္ဘူး။ ငါ ဒီမွာေနမယ္။ ငါ႔တုိင္းျပည္ ငါ႔လူမ်ိဳးအတြက္ ငါ႔ရဲ ႔ေပးဆပ္မႈ အခန္းက႑ စတင္ခဲ႔ျပီ။

သူတုိ႔ ငါ႔ကုိ လုိအပ္ေနျပီလုိ႔ ငါ ခံစားရတယ္။ ဟုတ္တယ္၊ ငိုေၾကြးေနတဲ႔ ျပည္သူေတြကုိ ငါ မ်က္ကြယ္မျပဳႏုိင္ဘူး။ ငါဒီမွာေနမယ္၊ ငါ မျပန္ေတာ႔ဘူး။ ငါခ်စ္တဲ႔ ငါ႔ျပည္သူေတြအတြက္၊ ငါခ်စ္တဲ႔ ငါ႔ႏုိင္ငံေတာ္အတြက္၊ ငါခ်စ္တဲ႔ ငါ႔ေဖေဖအတြက္ ငါ ျမန္မာျပည္မွာေနျပီး စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကုိ ဆန္႔က်င္ဖယ္ရွားမယ္။ လူတုိင္း ကုိယ္႔အခြင္႔အေရးကုိ ကုိယ္လြတ္လပ္စြာ ဖန္တီးယူႏုိင္ေအာင္ ငါ ၾကိဳးစားမယ္။ ဟုတ္တယ္။

NLD ကုိ စက္တင္ဘာ (၂၄) ရက္ေန႔မွာ စတည္ေထာင္တယ္။ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉးအေနနဲ႔ ငါ ပါ၀င္လႈပ္ရွားတယ္။ ဂႏၵီရဲ႔ အဟိ ံသလမ္းစဥ္ကုိ ငါစြဲျမဲစြာ ယုံၾကည္ခဲ႔တယ္ေလ။ ဒါကို ငါအသုံးခ်ခဲ႔တယ္။ စစ္ဘီလူးရဲ႔ မ်က္ႏွာဖုံးကုိ အၾကမ္းမဖက္ အႏုနည္းနဲ႔ ခြာခ်ျပႏိုင္ခဲ႔တယ္။

ငါ႔ကို အေသေတာင္ ပစ္သတ္ေတာ႔မလုိ႔တဲ႔။ ေသနတ္ေျပာင္းေတြနဲ႔ ခ်ိန္ထားလုိက္ၾကတာ။ တည္ျငိမ္စြာနဲ႔ သူတုိ႔ဆီကုိ ဦးတည္ျပီး လွမ္းေလွ်ာက္သြားခဲ႔တယ္။ င႔ါရင္ထဲက ခုိင္က်ည္တဲ႔ သစၥာတရားနဲ႔ ေျဖာင္႔မွန္တဲ႔ ေမတၱာဓာတ္ကုိ သူတုိ႔ မလႊမ္းမုိးႏိုင္ပါဘူးေလ။

သူတုိ႔ၾကားထဲက ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ႔ ငါ႔ကုိ လူထုၾကီးက ေဟး …. ဆုိျပီး တခဲနက္အားေပးလုိက္ၾကတာ၊ ငါ႔မွာ ၾကက္သီးေတြေတာင္ ထလုိ႔။
































၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာ (၂၇) ရက္။

ေမေမ ေဒၚခင္ၾကည္ အနိစၥေရာက္ခဲ႔ျပီ။ ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ ေမေမရယ္။ ေမေမ႔အသက္ (၇၆) ႏွစ္ထိ အမ်ားအက်ိဳးကို သယ္ပုိးေဆာင္ရြက္ခဲဲ႔တဲ႔ ေမေမ႔အတြက္ ေကာင္းကင္ဘုံက လက္ကမ္းၾကိဳဆုိေနမယ္လုိ႔ သမီးခုိင္မာစြာယုံၾကည္ေနပါတယ္။

၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီ (၂) ရက္။

ေမေမ႔ရဲ႔ ေနာက္ဆုံးခရီးကုိ လုိက္ပုိ႔ၾကတဲ႔ ျပည္သူေတြ မနည္းဘူးေမေမရယ္။ ေမေမ႔ကို ျမင္ေစခ်င္လုိက္တာ။ ေမေမ႔ကုိ သျဂိဳဟ္တဲ႔ေန႔မွာပဲ ေမေမ႔ရုပ္ကလာပ္ေရွ႔မွာ သမီး တုိင္တည္သစၥာျပဳခဲ႔တယ္။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမတုိ႔ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးအတြက္ ေသသည္အထိ ေကာင္းက်ိဳးသယ္ပုိး ေဆာင္ရြက္ခဲ႔ၾကတယ္။ ဒီတာ၀န္ကုိ ေက်ျပြန္ေအာင္ သမီး ဆက္လက္ထမ္းေဆာင္ပါ႔မယ္။ သမီးေသသည္ထိေပါ႔။








































ငါ႔ကုိ လုိက္ေနွာင္႔ယွက္ေနတဲ႔ အတားအဆီးေတြၾကားထဲကပဲ ငါတုိ႔ NLD ပါတီ ေရြးေကာက္ပဲြကုိ ျခြင္းခ်က္မရွိ အႏုိင္ရခဲ႔တယ္။ အရွက္မရွိလုိက္ၾကတာေလ။ ငါတုိ႔ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြကုိ လုိက္ဖမ္းတယ္။ ေရြးေကာက္ပဲြရလာဒ္ကို အက်ဳံးမ၀င္ပါဘူးလုိ႔ ေျဗာင္ျငင္းတယ္။ ငါ႔ကုိလည္း အက်ယ္ခ်ဳပ္ခ်ခဲ႔တယ္။

အဲဒီ႔ကတည္းကပဲ ငါ႔ကုိျပန္လႊတ္လုိက္၊ အက်ယ္ခ်ဳပ္ ျပန္ခ်လိုက္နဲ႔။ ႏုိင္ငံေရးကစားကြက္ေတြ လွည္႔ကစားခဲ႔တယ္။ ငါ႔အေပၚ ရက္စက္လုိက္ၾကတာ။ ကုိယ္ခ်င္းမစာလုိက္ၾကတာ။ ေျပာရက္လုိက္ၾကတာ။ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္၊ ရုပ္ျမင္သံၾကား၊ ေရဒီယုိေတြနဲ႔ ငါ႔နာမည္ကုိ ဖ်က္ဆီးလုိက္ၾကတာ။ ႏုိင္ငံအေပၚ သစၥာေဖာက္သူတဲ႔၊ လူမ်ိဳးျခားနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳသူတဲ႔။ ဒါေတြကို ငါတုံံ႔ျပန္မေနခ႔ဲပါဘူး။ ငါလုပ္စရာရွိတာေတြကုိပဲ ေအးေအးေဆးေဆး မမွားရေအာင္ ငါလုပ္ခဲ႔တယ္။ ဒီလုိအခ်ိန္ေတြမွာ ငါ႔အေနနဲ႔ပုိျပီးတည္ျငိမ္ဖုိ႔လုိတယ္ေလ။

ငါ႔ကုိ ႏုိဘယ္လ္ဆုေပးတဲ႔အေၾကာင္းကုိ ရွားရွားပါးပါးေတာင္းဆုိထားရတဲ႔ ေရဒီယုိအစုတ္ေလးတစ္လုံးကတစ္ဆင္႔ ငါၾကားသိခဲ႔ရတယ္။ ငါ႔သားၾကီး အဲလက္စ္က အခမ္းအနားမွာ ငါ႔ကုိယ္စား ေက်းဇူးတင္စကားေျပာသတဲ႔ေလ။ ေမေမဂုဏ္ယူပါတယ္ သားၾကီးရယ္။ ေမေမ႔အတြက္ရတဲ႔ ဆုေၾကးေငြကုိ ျမန္မာျပည္က ပညာေတာ္သင္ေက်ာင္းသားေတြကို ပံ႔ပုိးကူညီေနတာ ခုခ်ိန္ထိပဲေလ။

ေမေမက ကုိယ္က်ိဳးရွာသူ ဟုတ္မဟုတ္ဆုိတာ သားတုိ႔အသိဆုံးပါ။ သားတုိ႔ကုိ ပစ္ထားခ်င္လုိ႔ ပစ္ထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သားတုိ႔ကုိ သိပ္ခ်စ္တာေပါ႔။ သားတုိ႔နဲ႔ အတူတူသိပ္ေနခ်င္တာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔သားတုိ႔ရယ္၊ သားတုိ႔ကုိ ခ်စ္တဲ႔အခ်စ္ေတြထက္ နိမ္႔က်ႏြမ္းပါးေနတဲ႔ အဖိႏွိပ္ခံ ျပည္သူလူထုကုိ ေမေမ ပုိခ်စ္မိတယ္။ ဒါကို သားတုိ႔ ခြင္႔လႊတ္နားလည္ေပးၾကပါေနာ္။ သားတုိ႔အေပၚ ဂရုမစုိက္မိခဲ႔တာေတြကို ေနာင္ဘ၀ဆုိတာေတြမွာ ျပန္ဆုံေတြ႔ခဲ႔ရင္အတုိးခ်ျပီး ျပန္ေပးဆပ္ပါမယ္ သားတုိ႔ရယ္။

၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ေမလ (၃၀) ရက္။

ရက္စက္လုိက္ၾကတာကြယ္။ ရက္စက္လုိက္ၾကတာ၊ ျမင္ရၾကားရတာ ယုံႏုိင္စရာေတာင္မရွိဘူး။ သတ္ေဟ႔သတ္ဟ ခ်ေဟ႔ခ်ဟ ဆုိတဲ႔ စစ္ဘီလူးရဲ႔ ၾကိဳးဆဲြရုပ္ေတြေအာက္မွာ တုိင္းျပည္ရဲ႔ အညႊန္႔အဖူးေလးေတြ လြင္႔ေၾကြခဲ႔ရရွာျပီ။ အဲဒီ႔ညက ေကာင္းကင္ျပာၾကီးမွာေတာင္ ေသြးေရာင္ေတြ လႊမ္းေနခဲ႔တယ္။

ရင္ထဲမွာ ဆုိ႔နစ္လုိက္တာ ခ်စ္သားခ်စ္သမီးတုိ႔ရယ္။ သားတုိ႔သမီးတုိ႔ ေကာင္းရာသုဂတိလားႏုိင္ၾကပါေစ။ ဒီလုိအျဖစ္ဆုိးမ်ိဳးကုိ ဘယ္ဘ၀မွာမွ ထပ္မံ မၾကံဳေတြ႔ႏုိင္ၾကပါေစနဲ႔ေတာ႔လုိ႔ ေမေမစု ဆုေတာင္းေပးပါတယ္ကြယ္။ ဒီပဲယင္းရဲ႔ အက်ည္းတန္ညတစ္ခုေပါ႔။

အခ်ိန္ေတြလည္း အေတာ္ၾကာခဲ႔ျပီေလ။
ျပည္သူလူထုေပါင္းမ်ားစြာလည္း အသက္ခႏၵာ စြန္႔လႊတ္ခဲ႔ရရွာျပီ။ ငါ႔ကို ျပန္လႊတ္ရင္ဆုိတဲ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္နဲ႔ ေစာင္႔ေမွ်ာ္ေနသူေတြလည္း ႏြမ္းလ်လွပါျပီ။ မ်က္စိကုိမွိတ္၊ နားကုိပိတ္ျပီး တရားစီရင္ခ်င္သူေတြရဲ႔ အတၱမ်ားေအာက္မွာ အမွန္တရားက ကမၻာကုိပတ္ဖုိ႔ သူ႔ဖိနပ္ေလး လုိက္ရွာေနတုန္းပဲ။

ေႏြမုိးေဆာင္းေပါင္းမ်ားစြာလည္း ငါ႔ျခံ၀င္းထဲမွာ က်ေရာက္ခဲ႔ျပီ။ ငါ႔ ပါးျပင္ေပၚမွာလည္း အေရးအေၾကာင္းတစ္ခ်ိဳ႔ ေနရာယူခဲ႔ျပီ။ ငါ႔အသက္လည္း ၆၄ နွစ္ထဲ ေရာက္ခဲ႔ျပီ။ ငါ႔သားေတြလည္း အိမ္ေထာင္ရက္သားက်သူက်နဲ႔ အေျခက်ကုန္ျပီ။

ငါ႔မွာေတာ႔ ... ငါခ်စ္တဲ႔ ျမန္မာျပည္သူေတြကေတာ႔ .... ငါျမတ္ႏုိးတဲ႔ ျမန္မာျပည္ကေတာ႔ …. သံတုိင္ေတြေနာက္မွာ ငုိရႈိက္ေနဆဲပဲေလ။

ကုတင္တုိင္ကုိ လက္နဲ႔ကုိင္ျပီး အားယူလုိ႔ ငါထလုိက္တယ္။ အျပင္မွာ ေနျခည္ေတြ ျဖာေနျပီေနာ္။
ေရဒီယုိထဲက ဆုေတာင္းသံေတြ တစ္သဲသဲနဲ႔ ၀င္လာမစဲျဖစ္ေနတယ္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ... က်န္းမာပါေစ ... ခ်မ္းသာပါေစ ...
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ... က်န္းမာပါေစ ... ခ်မ္းသာပါေစ ...
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ... က်န္းမာပါေစ ... ခ်မ္းသာပါေစ ... တဲ႔။

က်လုဆဲဆဲ မ်က္ရည္တစ္ခ်ိဳ႔ကို သိမ္းဆည္းလုိက္ျပီး အခန္းျပတင္းကုိဖြင္႔လုိက္တယ္။ ငါ႔ကုိ ေစာင္႔ၾကည္႔ေနရတဲ႔ ရဲေဘာ္ေလးတစ္ေယာက္က ငါ႔ကုိ အလန္႔တၾကားေမာ႔ၾကည္႔တယ္။ မေၾကာက္ပါနဲ႔ သားရယ္။ ငါ႔ရဲ႔ ေအးျမတဲ႔ အျပဳံးေအာက္မွာ ခက္ထန္တဲ႔ ေသနတ္ေျပာင္း၀ေလး တုိးလွ်ိဳးလုိ႔ ငါ႔ကုိ ဦးညႊတ္တယ္။ သား စာဆက္က်က္ပါကြယ္ .. စိတ္ကုိေအးေအးသာထားပါ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဆုိတာ ဘယ္ေတာ႔မွ ထြက္ေျပးမယ္႔ မိန္းမစား မဟုတ္ပါဘူး။ တုိင္းျပည္အတြက္၊ လူမ်ိဳးအတြက္၊ အရုိးေၾကေၾက၊ အေရခမ္းခမ္း အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ အသက္နဲ႔ ဘ၀ကိုပါ ေပးလႉထားတဲ႔ အာဇာနည္မိန္းမပါ။

ဒီသစၥာစကားမွန္ရင္ ငါခ်စ္တဲ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ၾကီး အေမွာင္ကုိေဖ်ာက္လုိ႔ အလင္းေန႔သစ္မ်ားကုိ
ၾကိဳဆုိႏိုင္ပါေစသား။ ငါရွင္သန္ေနဦးမွာပါ။ မေသမခ်င္းေပါ႔။

ေနေရာင္ျခည္ရဲ႔ ႏႈတ္ဆက္မႈကုိ အသာတၾကည္ခံယူျပီး ဘုရားစင္ဖက္ကုိ လွမ္းေလွ်ာက္ခဲ႔တယ္။ အရွင္ဘုရားရဲ ႔ ေမတၱာကရုဏာေတာ္ေအာက္မွာ ဘုရားတပည္႔ေတာ္မ ျငိမ္းခ်မ္းရပါေစသား၊ ျမန္မာျပည္သူမ်ား ျငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစသား၊ ငိုရႈိက္သံမ်ား ကြယ္ေပ်ာက္ပါေစသား၊ မတရားမႈမ်ား ဖယ္ခြာႏုိင္ပါေစသား။






















ကြယ္လြန္သူ ေဖေဖဦးေအာင္ဆန္းႏွင္႔ ေမေမေဒၚခင္ၾကည္ … က်ဆုံးေလျပီးေသာ အာဇာနည္အမ်ိဳးေကာင္းသား ရဟန္းရွင္လူမ်ား ... အမွ် အမွ် အမွ် … သာဓု ... သာဓု ... သာဓု။

(ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္၏ အတၳဳပၸတၱိ ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္ http://nobelprize.org/nobel_prizes/peace/laureates/1991/kyi-bio.html အား အေျခခံ၍ ျမန္မာဘာသာျဖင့္ ျပန္လည္ ခံစားေဖၚက်ဴးေရးသားခဲ့ေသာ မူလစာေရးသားသူအား အထူးေက်းဇူးတင္ရွိပါေႀကာင္း ေဖၚျပအပ္ပါသည္)။

ရန္ကုန္မွာ အဂၤါေန႔ည ဗံုးႏွစ္လံုးေပါက္ကြဲ

မတ္လ ၃ ရက္၊ အဂၤါေန႔ည ၉ နာရီခြဲေလာက္က ရန္ကုန္ စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္မွာ ပထမဗုံး
ေပါက္ကြဲခဲ့ပါတယ္။ ည ၁၁ နာရီေလာက္မွာေတာ့ ကမာရြတ္ၿမိဳ႕နယ္မွာ ဒုတိယဗုံး
ေပါက္ကြဲခဲ့ပါတယ္။ ဗုံးကြဲမႈေတြေၾကာင့္ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရသူ မေတြ႕ရဘူးလုိ႔ မ်က္ျမင္
ေတြက ေျပာပါတယ္။ ဗုံးကြဲမႈေတြ ျဖစ္ၿပီးေနာက္ သက္ဆုိင္ရာက အနီးအနားတ၀ိုက္ကုိ
လုံၿခဳံေရး တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ခ်ထားခဲ့ပါတယ္။ အခုလို ဗုံးကြဲမႈေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး
ဗုံးကြဲခဲ့တဲ့ေနရာကို ကုိယ္တုိင္သြားၾကည့္ခဲ့သူနဲ႔ ဆက္သြယ္ေမးျမန္းၿပီး မသင္းသီရိက
တင္ျပေပးထားပါတယ္။

မေန႔ အဂၤါေန႔ည ၉ နာရီေက်ာ္ေလာက္ စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္ ကားမွတ္တုိင္အေနာက္
ဘက္က ကေလးအားကစားကြင္းလုိျဖစ္ေနတဲ့ ပဒုမၼာပန္းၿခံကြင္းေလးအတြင္းမွာ
ေပါက္ကြဲမႈ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဒီေပါက္ကြဲမႈဟာ အသံက်ယ္ေလာင္တဲ့အတြက္ ပတ္၀န္းက်င္
က သတိထားမိၾကၿပီး အဲဒီပန္းၿခံနားကို လူအမ်ားအျပား သြားၾကည့္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ဒီေပါက္ကြဲမႈအတြင္းမွာ အပ်က္အစီး၊ အဆုံးအ႐ႈံးေတြ၊ ထိခုိက္ဒဏ္ရာရမႈေတြ၊ အေသ
အေပ်ာက္ေတြရွိတာ မေတြ႕ခဲ့ရဘူးလို႔ မ်က္ျမင္သက္ေသတဦးက ေျပာပါတယ္။

“၉ နာရီ ၂၀ ေလာက္မွာပါ။ ေျမနီကုန္း၊ ပဒုမၼာပန္းၿခံနားမွာ ေပါက္သြားတာပါ။
ေပါက္ၿပီးေတာ့ လူေတြဘာေတြေတာ့ ၀င္ခြင့္ပိတ္လုိက္တယ္၊ အဲဒီနားကို။ ခ်က္ခ်င္းပဲ
လူေတြကလည္း ၾကည့္ေနတာ ၾကည့္လို႔မရေတာ့ဘူး။ လူေတြကေတာ့ အသံ နည္းနည္း
က်ယ္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔က ေပါက္ၿပီးေတာ့မွ သြားတာကိုး။ စစ္တပ္လည္း
လာတယ္၊ ရဲလည္းလာတယ္၊ အရပ္၀တ္နဲ႔ရဲေတြ၊ မီးသတ္ေတြလည္းလာတယ္။
ရန္ကုန္ဘက္တက္တဲ့လမ္းကို ပိတ္ပစ္လိုက္ၿပီး ေခြးေတြနဲ႔ လုိက္ရွာတယ္။ လူေတြက
ေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ ပန္းၿခံထဲမွာျဖစ္တာဆုိေတာ့။”

အခု စမ္းေခ်ာင္း ပဒုမၼာပန္းၿခံတြင္း ေပါက္ကြဲမႈကို စစ္တပ္နဲ႔ ရဲေတြက စစ္ေဆးေနခ်ိန္
မွာပဲ လွည္းတန္းမီးပြိဳင့္အနီးမွာလည္း ေနာက္ထပ္ဗုံးတလုံး ေပါက္ကြဲခဲ့ပါတယ္။
ဒီေပါက္ကြဲမႈကိုလည္း အဲဒီမ်က္ျမင္သက္ေသက သူကိုယ္တုိင္သြားၾကည့္ခဲ့ရလို႔
သူျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ အေျခအေနကို အခုလိုဆက္ေျပာျပပါတယ္။

“ေျမနီကုန္းမွာေပါက္တာကို ၾကည့္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတုိ႔ ႐ုတ္႐ုတ္ ႐ုတ္႐ုတ္နဲ႔
ေျပးထြက္ၿပီး စစ္ကားေတြကုိ ေျပးတက္သြားၾကတယ္။ အဲဒါနဲ႔ လူေတြကလည္း
ေနာက္ထပ္တလုံးေတြ႕လားဆုိၿပီး ဟုိဘက္ကားလမ္းကုိ ေျပးၾကတာေပါ့။ ေျပးတဲ့အခ်ိန္
မွာ သူတုိ႔က ေျမာက္ဘက္ကုိ တက္သြားတယ္။ တခ်ဳိ႕ ကိုယ္ပုိင္ကားရွိတဲ့လူေတြကေတာ့
လုိက္ၾကည့္တာေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း တကၠဆီနဲ႔ လုိက္ၾကည့္တဲ့အခါၾကေတာ့
လွည္းတန္းမွာ ေနာက္တလုံးေပါက္တာ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီမွာလည္း အင္းစိန္လမ္းမႀကီး
ဘက္က ကားလာတာေတြကို ပိတ္လုိက္တယ္။ တလုံးနဲ႔တလုံးက မိနစ္ ၄၀ ေလာက္ပဲ
ကြာမယ္။ ၁၀ နာရီ ၁၀ မိနစ္ေလာက္မွာ ေပါက္သြားတာ။”

စမ္းေခ်ာင္းနဲ႔ လွည္းတန္းနားမွာျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဗုံးေပါက္ကြဲမႈႏွစ္ခုစလုံးဟာ မိနစ္အပိုင္း
အျခားအတြင္း ေပါက္ကြဲခဲ့တာျဖစ္ၿပီး အဲဒီႏွစ္ေနရာစလုံးမွာ ေသဆုံးမႈေတြ၊ ဒဏ္ရာရမႈ
ေတြ မရွိဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ပုိင္းအတြင္း အဲဒီေနရာေတြကုိ ရဲေတြက
ျဖတ္သန္းသြားလာခြင့္၊ ၾကည့္႐ႈခြင့္ေတြ ပိတ္လုိက္တယ္လို႔ သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။

“ေပါက္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ၾကေတာ့ တပ္ကလည္း ေရာက္ေနၿပီ၊ ရဲေတြ
လည္း ေရာက္ေနၿပီ၊ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ေတြလည္း ေရာက္ေနၿပီ။ ေပါက္ၿပီးေတာ့မွ
ေရာက္သြားေတာ့ သူတုိ႔ အ၀ါေရာင္ႀကဳိးေတြ တန္းလုိက္တယ္။ အခုေနာက္ဆုံး
က်ေနာ္တို႔သိသေလာက္ေတာ့ အင္းစိန္ဘက္သြားတဲ့ ရန္ကုန္-အင္းစိန္လမ္းကို
ပိတ္လုိက္တယ္။ အခု ျပန္ဖြင့္လား၊ မဖြင့္လားေတာ့ မသိေသးဘူး။ ျပည္လမ္းဘက္
တျခမ္း ဖြင့္ထားတယ္၊ လွည္းတန္းေစ်းဘက္ ဖြင့္ထားတယ္။ ရဲေတြက ဘာလာလုပ္
တာလဲ၊ သြား၊ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ထားတယ္၊ ေနာက္တခါျပႆနာတက္လုိ႔ ေခၚေမးမခံခ်င္ရင္
ျပန္ၾကဆုိၿပီး ရဲက အဲဒီလိုေအာ္တယ္။ လူေတြက အမ်ားႀကီးေရာက္လာၿပီး ႐ုတ္႐ုတ္
႐ုတ္႐ုတ္နဲ႔ဆုိေတာ့။ လူေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ မီးကလည္း ျပတ္ေနတယ္။
လွည္းတန္းလည္းျပတ္ေနတယ္၊ ပဒုမၼာကြင္းလည္း ျပတ္ေနတယ္။”

ေပါက္ကြဲမႈႏွစ္ခုစလုံးကုိ ကုိယ္တုိင္သြားၾကည့္ခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္က မ်က္ျမင္သက္ေသတဦး
ေျပာျပခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေပါက္ကြဲမႈေတြက မေန႔ညပုိင္းက ျဖစ္ခဲ့တာမုိ႔ အစိုးရဘက္က တရား၀င္ ထုတ္ျပန္
ေၾကညာတာမ်ဳိးေတာ့ မလုပ္ရေသးပါဘူး။ ျဖစ္ခဲ့တဲ့လကလည္း ပဲခူးတုိင္းအတြင္းမွာ
ဗုံးေပါက္ကြဲမႈ ႏွစ္ခုျဖစ္သလုိ အဲဒီေပါက္ကြဲမႈအတြင္းမွာလည္း ထိခုိက္ဒဏ္ရာရတာ၊
ေသဆုံးတာ မရွိပါဘူး။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလတုန္းကလည္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္
မဟာဗႏၶဳလပန္းၿခံနားက ဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္မွာ ေပါက္ကြဲမႈတခုျဖစ္ၿပီး အဲဒီတုန္း
ကေတာ့ လူ ၁၂ ဦးနီးပါး ဒဏ္ရာရခဲ့ပါတယ္။

အခုလို ေပါက္ကြဲမႈေတြ ျဖစ္တဲ့အခါတုိင္း ျမန္မာစစ္အစုိးရကေတာ့ ဒီေဖာက္ခြဲမႈေတြကုိ
ျပည္ပေရာက္ ႏုိင္ငံေရးအဖြဲ႕ေတြ၊ တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကုိင္အဖြဲ႕ေတြရဲ႕ ပေယာဂ
မကင္းဘူးလို႔ ေျပာဆုိေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပည္ပအတိုက္အခံ အင္အားစုေတြနဲ႔
ျမန္မာစစ္အစိုးရစြပ္စြဲတဲ့ လက္နက္ကုိင္အဖြဲ႕ေတြကေတာ့ ဒီေဖာက္ခြဲမႈေတြဟာ သူတုိ႔နဲ႔
သက္ဆုိင္ျခင္းမရွိဘူးလို႔လည္း ေခ်ပေျပာဆုိၾကပါတယ္။

႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္သူမ်ား

( Natan Sharanski ေရးသားေသာ The Case for Democracy" စာအုပ္မွ ေကာက္ႏႈတ္ ဘာသာျပန္သည္။ Double Thinkers ဆုိေသာ အဂၤလိပ္စကားလုံးကုိ ႏွစ္ခြေတြးသူ၊ ဒြိအျမင္ရွိသူဟု ျပန္ဆုိရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း မိတ္ေဆြတေယာက္ေျပာျပေသာ ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္သူမ်ား ဆုိသည့္ အသုံးအႏႈန္းကုိ သေဘာက်သျဖင့္ ထုိအတုိင္း သုံးစြဲလုိက္ပါသည္။)အျမင္မတူမႈကုိ ပိတ္ပင္တားဆီးထားေသာ ေနရာတုိင္းတြင္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းသည္ အုပ္စု သုံးခု ကြဲထြက္သြားသည္။ အုပ္စုတခုမွာ လက္ရွိအာဏာပုိင္ အဖြဲ႕အစည္းအေပၚ သစၥာရွိေသာ သူမ်ားပါ၀င္သည္။ ထုိသူတုိ႔သည္ လက္ရွိအာဏာရအဖြဲ႕အစည္း၏ ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားကုိ သေဘာ႐ုိးလက္ခံယုံၾကည္သည္။ ထုိသူမ်ားမွာ အမွန္တကယ္ ယုံၾကည္သူမ်ား (True Believers) ျဖစ္သည္။အျခားအုပ္စုတြင္မူ အျပစ္ေပးခံရႏုိင္သည့္ အႏၱရာယ္ရွိေသာ္ျငား အာဏာရအဖြဲ႕အစည္း၏ လမ္းစဥ္ကုိ ဆန္႔က်င္အံတုလုိေသာ အတုိက္အခံ(dissident)မ်ား ပါ၀င္သည္။ဤအုပ္စုႏွစ္ခုစလုံးတြင္ ပါ၀င္ေသာ သူမ်ားအားလုံး၌ ၄င္းတုိ႔၏ စိတ္တြင္းမွ အေတြးႏွင့္ ျပင္ပတြင္ ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားခ်က္မ်ားမွာ ကြာဟမႈမရွိ၊ တထပ္တည္းက်သည္။သုိ႔ေသာ္ တတိယအုပ္စုတြင္ ပါ၀င္သူမ်ားမွာ အထက္ပါ အုပ္စုႏွစ္ခုႏွင့္မတူဘဲ ၄င္းတုိ႔ စိတ္တြင္းတြင္ ေတြးထင္သည့္အတုိင္း မေျပာဆုိၾက။ ဤတတိယအုပ္စုတြင္ပါ၀င္သူမ်ားသည္ လက္ရွိအာဏာရပါတီ၏ အယူ၀ါဒကုိကား ယုံၾကည္မႈမရွိေတာ့ေခ်၊ သုိ႔ေသာ္ ဆန္႔က်င္ဖက္ အျမင္မ်ားကုိ လွစ္ဟထုတ္ေဖာ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာမည့္ ေနာက္ဆက္တြဲ ဆုိးက်ဳိးမ်ားကုိ ေၾကာက္ရြံ႕ၾကသည္။ ၄င္းတုိ႔ကား ႐ူးခ်င္ေယာင္ ေဆာင္သူမ်ား ( Double thinkers ) ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။စတာလင္ ေသေတာ့ က်ေနာ္ ငါးႏွစ္သားပဲ ရွိေသးသည္။ သူ႕အသုဘေန႔တြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ၿမဳိ႕၌ တပ္ဆင္ထားေသာ ေလာ္စပီကာမ်ားမွ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲဖြယ္ သီခ်င္းသံမ်ားကုိ ညံေနေအာင္ ဖြင့္ထားၿပီး လမ္းတုိင္းတြင္လည္း ရဲေဘာ္စတာလင္၏ ပုံတူကားခ်ပ္ႀကီးမ်ားကုိ အစီအရီေထာင္ထားသည္။ က်ေနာ့္ ဖခင္က က်ေနာ့္အကုိ (၇ ႏွစ္သားအရြယ္) ႏွင့္ က်ေနာ့္အား တအိမ္တည္းအတူေန အျခားမိသားစုႏွစ္စု မၾကားႏုိင္ေလာက္သည့္ ေနရာသုိ႔ ေခၚ၍ စကားေျပာသည္။ “ငါ႔သားတုိ႔...ဒီေန႔ဟာ မင္းတုိ႔ အၿမဲ သတိရေနရမယ့္ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ႀကီးျဖစ္တယ္” ဟု ဖခင္က ေျပာသည္။သူကဆက္လက္၍ ရွင္းျပသည္မွာ “ငါတုိ႔ေခါင္းေဆာင္ႀကီး၊ ငါတုိ႔ အာစရိ” စသျဖင့္ လူတုိင္းက ရည္ၫႊန္းေခၚေ၀ၚေနၾကေသာ ထုိပုဂၢဳိလ္သည္ လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာကုိ အစုလုိက္အၿပဳံလုိက္ သတ္ျဖတ္ခဲ့သူျဖစ္ၿပီး ဂ်ဴးလူမ်ဳိးမ်ားကုိ ေနာက္ထပ္ ထပ္မံေခ်မႈန္းရန္ ႀကံစည္ေနသူလည္း ျဖစ္သည္။ ယခုအခါ ထုိ သားသတ္သမားမွာ ေသဆုံးသြားၿပီျဖစ္၍ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အဖုိ႔ ကံေကာင္းသည္ဟု သူကေျပာသည္။အထက္ပါ ေျခာက္ျခားစဖြယ္ ဖြင့္ခ်မႈႀကီးကုိ ျပဳလုပ္ၿပီးေသာအခါ ဖခင္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အား မည္သူတဦးတေယာက္ကုိမွ် ဤအေၾကာင္းမ်ားကုိ ျပန္လည္ေျပာဆုိျခင္းမျပဳရန္ႏွင့္ အျခားကေလးသူငယ္မ်ားကဲ့သုိ႔ပင္ ျပဳမူေျပာဆုိရန္ အေလးအနက္မွာၾကား ႏႈတ္ပိတ္သည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ႏုနယ္လွေသးေသာ ငါးႏွစ္သားအရြယ္မွာပင္ ကၽြႏု္ပ္သည္ စတာလင္အား ခ်ီးမြန္းေထာပနာေသာ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕သီခ်င္းမ်ားကုိ ကၽြႏု္ပ္၏ အတန္းေဖာ္ ကေလးမ်ားႏွင့္အတူ သံၿပဳိင္သီဆုိရင္း၊ ေသဆုံးသြားေသာ “သားသတ္သမား”အတြက္ ဟန္ေဆာင္ေၾကကြဲမ်က္ရည္မ်ားကုိ က်ျပရင္း ဆုိဗီယက္ ျပည္ေထာင္စု၏ “႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္သူမ်ား” ေလာကသုိ႔ ကနဦး ၀င္ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ကၽြႏု္ပ္ကဲ့သုိ႔ပင္ “႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္သူမ်ား၏ ကမၻာေလာက”အေၾကာင္း အလားတူ ျဖစ္ရပ္မ်ဳိးကုိ ဆူဆန္ အက္ဇာဒိ ( Sousan Azadi ) ကလည္း သူမ၏ “အီရန္ႏွင့္ ေ၀းရာ ၊ အယာတုိလာ (ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္) မ်ား လက္မွ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္၏ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္မႈ” စာအုပ္တြင္ ေျပာျပထားသည္။က်မသားကုိ က်မ အေသအခ်ာ မွာထားတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ဆရာေတြက အိမ္ကအေၾကာင္းေတြကုိ ေမးရင္ ဘာတခုမွ မေျပာျပရဘူး။ က်မတုိ႔အိမ္မွာ ဒီဟာရွိသလား၊ ဟုိဟာ ရွိသလား စသျဖင့္ ဆရာကေမးလာရင္ ဘာပဲေမးေမး အၿမဲတမ္း မရွိဘူး လုိ႔ပဲေျဖရမယ္..စသျဖင့္မွာထားတယ္။ တေန႔က်ေတာ့ သားက ေက်ာင္းက ျပန္လာၿပီး က်မကုိ ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္စြာေျပာတယ္။“ေမေမ၊ ဒီေန႔ ေက်ာင္းမွာ ေကာင္းတာတခု သား လုပ္ခဲ့တယ္။ ဆရာက သားကုိ “ကုိရမ္က်မ္းျမတ္” တအုပ္ျပၿပီး သားတုိ႔အိမ္မွာ ဒါမ်ဳိးရွိသလားလုိ႔ေမးေတာ့ သားက “မရွိဘူး” လုိ႔ ေျဖခဲ့တယ္”သားက က်မ ခုိင္းတဲ့အတုိင္း သူေျဖခဲ့ရလုိ႔ သူ႕မ်က္ႏွာကေလးက အင္မတန္ ဂုဏ္ယူ၀င္းပေနခ်ိန္မွာ က်မဟာ ရင္နာနာနဲ႔ပဲ သားကုိ အိမ္မွာသိမ္းထားတဲ့ (က်မလက္ထပ္စဥ္က) ကိုရမ္က်မ္းစာအုပ္ကုိ ထုတ္ျပရတယ္။ ၿပီးေတာ့ သားကုိလည္း မ်က္ႏွာထိ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ဆူရတယ္။ ေနာက္ကုိ အိမ္မွာ က်မ္းျမတ္စာအုပ္ မရွိဘူးလုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာရဘူးလုိ႔ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ သတိေပးရတယ္။“သား....ေမေမတုိ႔အိမ္မွာ ဘယ္တုန္းကမွ ဘုရားမရွိခုိးရင္ေတာင္ လူေတြကုိေတာ့ ေမေမတုိ႔ အိမ္မွာ ဘုရားမွန္မွန္ရွိခုိးပါတယ္ လုိ႔ ေျပာရမယ္” လုိ႔ က်မက သားကုိ မွာရတယ္။တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ရွင္သန္မႈအတြက္ သားကုိ အသက္ငယ္ငယ္ေလး ကတည္းက လိမ္ညာေျပာဘုိ႔ သင္ၾကားေပးေနရတဲ့ က်မကုိယ္က်မလည္း အင္မတန္ နာက်ည္းမုန္းတီးမိတာေပါ႔ရွင္”......၁၉၇၀ ခုႏွစ္မ်ားဆီက ေျမာက္ကုိရီးယားမွ တိတ္တဆိတ္ခုိးထုတ္ယူလာေသာ စာတေစာင္တြင္ ေျမာက္ကုိရီယားႏုိင္ငံသားတဦးက သူ႕အေနျဖင့္ ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျခင္း၏ အႏုပညာကုိ မည္သုိ႔မည္ပုံ တတ္ကၽြမ္းလာခဲ့သည္ကုိ ရွင္းျပထားသည္။“ ခင္ဗ်ားစိတ္ထဲရွိတဲ့အတုိင္း က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ထုတ္ေျပာလုိက္ရင္ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ေသဖုိ႔သာ ျပင္ေပေတာ့။ တကယ္လုိ႔ တခုခုေျပာစရာရွိတယ္ဆုိရင္ မ်က္လုံးနဲ႔ စကားေျပာရတာ ပုိမုိလြယ္ကူတယ္ဆုိတာကုိ က်ေနာ္နားလည္လာတယ္။ က်ေနာ္ဟာ က်ေနာ့္ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔ျမင္ၿပီး က်ေနာ့္ မ်က္စိနဲ႔ စကားေျပာတတ္ဖုိ႔ သိနားလည္လာခဲ့ပါတယ္။”႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္သူမ်ားသည္ ၄င္းတုိ႔၏ အေတြးႏွင့္ စကားလုံးမ်ားအၾကား ကြာဟေနမႈအတြက္ အၿမဲတေစ တင္းမာမႈ၊ လြန္ဆဲြမႈ ျဖစ္ေနၾကရသည္။ ထုိသူမ်ားသည္ အာဏာပုိင္မ်ားခြင့္မျပဳသည့္အရာကုိ ေျပာဆုိျခင္းမွ အၿမဲတေစ ေရွာင္ၾကဥ္ၾကသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ သူတုိ႔မယုံၾကည္ေသာ အရာတခုကုိ မေျပာလုိဘဲ ေရွာင္ကြင္းႏုိင္ရန္ တတ္ႏုိင္သမွ် ႀကဳိးစားအားထုတ္ၾကသည္။သုိ႔ေသာ္ အေၾကာက္တရားလႊမ္းမုိးေသာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမ်ားတြင္ ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္သူမ်ားအဖုိ႔ ၄င္းတုိ႔ မေျပာခ်င္သည္မ်ားကုိ မေျပာပဲ ေနခ်င္တုိင္း ေနႏုိင္သည့္ အခြင့္အေရးကုိ မရ။ ထုိလူ႕အဖြဲ႕အစည္းမ်ားသည္ ေအာက္ေျခလူတန္းစား၏ သစၥာရွိေၾကာင္း ဖြင့္ဆုိေျပာၾကားမႈကုိ အစဥ္မၿမဲ ဖိအားေပး ေတာင္းဆုိ တတ္ေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။မူႀကဳိေက်ာင္းမ်ား၊ ေက်ာင္းမ်ား၊ တကၠသိုလ္မ်ား၊ အလုပ္ခြင္မ်ား၊ ဘာသာေရးအဖြဲ႕အစည္းမ်ား၊ လူထုစည္းေ၀းပြဲမ်ားႏွင့္ အျခားေနရာတုိင္းလုိပင္ ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္သူမ်ားအေနျဖင့္ အစုိးရ၏ မူ၀ါဒကုိ ၾကက္တူေရြးလုိ ရြတ္ျပႏုိင္ရန္လုိအပ္ၿပီး ယုံၾကည္ခ်က္အမွန္မ်ားကုိမူ သုိ၀ွက္ထားရန္ လုိေပသည္။ ဤကဲ့သုိ႔ မိမိဘာသာ ဆင္ဆာပိတ္ပင္မႈသည္ ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္သူမ်ား၏ ေန႔စဥ္ဘ၀တြင္ ခြဲခြာ၍မရေအာင္ ႀကဳံေတြ႕ေနရရာ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အေတြးႏွင့္ အေျပာ အၾကား တင္းမာမႈ လြန္ဆြဲမႈမွာ သတိမထားမိေလာက္ေအာင္ပင္ အသားက်လာေတာ့သည္။႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္သူမ်ားအေနျဖင့္ အမွန္တကယ္ လြတ္လပ္လာေသာအခါမွသာလွ်င္ ယခင္က မိမိတုိ႔အေနျဖင့္ မိမိဘာသာဆင္ဆာပိတ္ပင္မႈမ်ားေၾကာင့္ အဘယ္မွ်အထိ အေတြအေခၚပုိင္းဆုိင္ရာ ကၽြန္ဘ၀ က်ေရာက္ခဲ့ရသည္ဆုိေသာအျဖစ္ကုိ သိျမင္ႏုိင္လာၾကေပသည္။(အပုိင္း ၂ ကုိ ဆက္လက္တင္ျပပါမည္။)

မယ္ေတာ္ေဆးခန္း ႏွစ္ (၂၀) ျပည့္ အခမ္းအနား

မယ္ေတာ္ေဆးခန္း ႏွစ္ (၂၀) ျပည့္ အခမ္းအနားကို ယေန႔နံနက္ပိုင္းက က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီး ထူးခၽြန္ဝန္ထမ္းမ်ားကို ေရြးခ်ယ္၍ ဆုေပးျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။အခမ္းအနားတြင္ အနာဂတ္ ျမန္မာဒီမိုကေရစီအေရးႏွင့္ လူ႔အခြင့္အေရးအတြက္ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႔အစည္းမ်ား၊ ဒီမိုကေရစီအင္းအားစုမ်ားႏွင့္အတူ ပူးေပါင္းၿပီး ဆက္လက္ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္သြားမည္ဟု အနာဂတ္တြင္ လုပ္ေဆာင္မည့္ အစီအစဥ္မ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ေဒါက္တာ စင္သီယာေမာင္က ေျပာသည္။

ပင္လုံေျမကုိ သက္ေသတည္၍
#ပင္လုံေျမကုိ သက္ေသတည္၍ကခ်င္……….ခါကာဘုိရာဇီမွာ၊ ေမွာင္ရီေျပးေျပးေလျပည္ေသြးတဲ့ညအိပ္မရတာ အေသအခ်ာဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ ငါလြမ္းတယ္။ကယား………ေလာပိတေခ်ာင္း၊ ေရစီးသံၿငိမ္႔ေညာင္းအားေကာင္းတဲ့ လ်ွပ္္္စစ္မီးခရီးနီးေသာ္လည္း သူမလာဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ ငါလြမ္းတယ္။ကရင္……….ဇြဲကပင္နဲ႔ သံလြင္ေျခရင္း႐ႈခင္းေတြနဲ႔ အလွပန္ခ်ီကားခံစားေနဖုိ႔ အခြင့္မသာဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ ငါလြမ္းတယ္။ခ်င္း…………၀ိတုိရိယေတာင္တန္း ၊ ဇလပ္ပန္းရနံ႔သင္းပ်ံ႕ထံုၾကဴၾကဴလွမ္းခူးယူဖုိ႔ အားနာဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ ငါလြမ္းတယ္။ဗမာ…………ေရႊဘုတ္အီသံ ၊ ခ်ိဳးကူသံၾကားအညာထေနာင္း ရိပ္မွာနားရင္းေခြ်းမသိပ္ႏုိင္အားေသးပါဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ ငါလြမ္းတယ္။မြန္………….ဆံေတာ္ရွင္ က်ဳိက္ထီးရုိးဘုရားေရွးဘုိးဘြားတုိ႔တည္ထားခဲ႔ၿငားသဒၶါပြားဖုိ႔ ခြင္႔ေရးမသာဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ ငါလြမ္းတယ္။ရခုိင္………..ရုိးမေတာင္တန္း ၊ ေယာင္ယမ္းရုန္းၾကြဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္က လႈိင္းသံေတးနဲ႔ေအးေအးေနဖုိ႔ အခြင့္မသာဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ ငါလြမ္းတယ္။ရွမ္း………ႏွစ္သစ္ကူးပြဲ ၊ ဆင္ယင္ႏႊဲလည္းအုိးစည္သံဆိတ္ ေမာင္းသံတိတ္၏အင္းေလးကန္မွာ ေနခြင့္မသာဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ ငါလြမ္းတယ္။ကခ်င္.ကယား. ကရင္း. ခ်င္းဗမာ. မြန္.ရခုိင္.ရွမ္းေရႊေရာင္လႊမ္းတဲ့ တုိ႔ျမန္မာမတရားဖိႏွိပ္ေနတဲ့ၾကားကဒီမုိကေရစီစနစ္နဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးေတာင္းအေျပာင္းအလဲတစ္ခုေတာ့ လုိခ်င္တယ္။ငါတုိ႔ဟာ ျမန္မာ…….တစ္ခႏၶာမွာ စိတ္ႏွစ္စိတ္နဲ႔ယမ္းေငြ႔ေတြ လႊမ္းေနတာေၾကာင့္ေတာရိပ္ကုိပဲ ျဖတ္ျဖတ္နယ္စပ္ကုိပဲ ေရာက္ေရာက္ခရီးတစ္ေထာက္ပဲ နားနားေအးအတူ ပူအမွ်နဲ႔အခြင့္အေရးတန္းတူရတဲ့စစ္မွန္ေသာ ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ျမန္မာျပည္သား